ADVENTUS PROMISSUS

Dies calidus erat quo Desiderata et familiares eius ad me fuerunt Urbitelli, et tam trepide eos expectabam quam in strata steti prope horam interam de adventu. Paravi domum et genitores meos ad consoceros cognoscendos et anxietas magna comes fidelis et nunc erat. Pater Aemilianus meus bene post longam aberrationem personae tandem se habebat et optime cepit nuntium familiarum cognoscendorum, mater Valeria mea aequaliter honorata erat. Obstupescenter autoraeda proxima Domui fuit et manu salutans respecto descendere, sponsam meam, physantem, genitricem et frater vidi. Desiderata venit brachiis protesis ad me et dulcedine plena me complexa est osculataque labiis e mele non me sivit ire ut patrem Carolum et matrem Gloriam accipere. Dedi eis manum parvam meam et seratam mecum, laetissimi fuerunt. Duxi eos domum meam et familiae iunctae primum erant. Ii apte et compte cafeum biberunt et post paulas locutiones varias salutaverunt meos et me tulerunt eiscum, pater meus salutavit synpentherum suum dicens “nos revidebimus”. Ille, meus gennesas, silens fuit oculisque demissis quod timebat timorem ducere iam gravatae nurui, tamen felix prope visus mihi est. Semper hoc momentum in corde meo manebit: capilli cirri matris meae et soceri soceraeque, gellati illi patris mei. Videre omnes congregatos simul in conclavem unum erat res quam videre non sperabam nisi decem annis! Ergo inde ingressus autoraedam domini Contrae sum. Nam deerat soror, filia minor, et sella vacua mihi erat. Pellebat pater et frater adiuvationem dabat in hoc; retro ego, nyphia et tocas. Sabulosam oram cupiebant ergo statui eos in Litus Galeam apud Portum Hercolis ferre. Litus quem ivi saepe cum falsis et idiotis amicis (inter istos et typholus) anno precedente, in litus quem ire non ingressum promisi cuius iurationem mihi ipso factam dirui modo ob Desideratam. Omnia de civitate mea in itinere illustravi et sub sole novo mihi visum transire est. Tabacopolium transivimus et pizzopolium conspectu huius apud semaphorum intermicantem vergentes aggerem inter lacunas quae ligat Montem Argentarium ad paeninsulam urbitellanam hora tertia ante transmontum solis occasumque. Martidies erat et non marasmus peregrinorum magnus inerat ergo locus ad ponendam machinam viatricem repertus ullo cum nisu est iuxta cannarum paludem. De autoraeda exivi et pater dum retro sum precise correxit locationem eius dixi “sic adversarius me extollere vult” quod proximus fuit: mater subrisit. Ergo umbriferos et cetera aquatica in calam tulimus et posuimus. Balneum egimus simul in thalassa vasta, serati velut amantes clandestini: pelle madida lubricaque. Carolus pater oculos nobis interdum ponebat tamen ulla cum zelosia aut phthonia. Frater, meus cognatus, stetit more piscis velut diebus inferioribus tempus longissimum, plerumque momentorum, in tyrrhenica aqua limpida ergo paulissime nobiscum locutus est. Carolus et Gloria mecum dulces fuerunt: fortasse fui probus oculis horum; ommatibus meis modo fortasse ineptus sum. Veluti lugal et gasana ad locum ivimus sperantes videre amicos, opocarentem praecipue, stolidos tamen non erant. Anxietas nobis quod nescivimus quantum tempus simul fuerit et sperabamus totum per decem dies permanentiae eorum in regione. Sol lente inde usque ad figuram montis descendit dum nos sedemus laeti. Omnia rubra facta sunt et caelus dimidie erat tempestosus dimidieque serenus more illius terrae mirabilis nyctohemateus. Ille caelus noctisolatus quem cum sodale Laurentio semper canto:

“lucebat sol in alto mari
plenus voluntate,
cupiebat undas reclarare
micans illic et hic
at hoc, mecastor, nocte iam
profunda factum est.”

Cum fuerit prope pone minerias profecti sumus, felices eramus. In terra mea fuimus simul primum, pergratum me habebam genitoribus. Cum curvamen transcurrimus sol osculavit nostram cutem delicate et calide, et nos labia ad labia alteri posuimus. Musicam sonabat radiophonum hispanica quae valde socero meo placebat cum dixerit “Alexi, quo imus esum?”: tempus cepi. Nam in localitate mea paulae sunt tabernae pizzeriae aptae appetitui meo et nolebam malam imaginem dare gustatus mei: saepissime pasta placentae altissima est frigidaque. Memoravi frigidos dies anni duomiliaundicesimi et melodias in horreo Portus Herculis stratae. Ianmarcus! Tympanarius quem habui in grege apud optimam tabernam urbitellanam laborabat nunc annis sic statuimus adire. Electricus eram plane et monstrare eam cupiebam omnibus, pater posuit autoraedam apud fontanam in viridario centrali: gardino aperto. Secuti genitores sunt nos per viam principalem, nemo inerat quem cognoscebam ad eam obstendendam. Ademoniam quod iam solvit cenam Carolus primum sensus sum nolebam abutere munificentia eius et paratus eram nummos dare nunc etiamsi problema mihi erat voluntatem imponere. Ergo ad locum fuimus et Ianmarcus ingressum dedit et sellas nobis. “Sede ut caput mensa” dixit mihi dominus et explicavi pudere ergo “tranquillus, tibi non est solvendum ut dicit adagium!” subridens; “tamen solvere debeo! Precedenter vosmet nomismata edidistis.” Ille ultra addidit “non extat!” plausu uxoris suae. Propter hoc gratias plurimas egi paulum tristis et timorosus apparendi parasitus. Pizzae bonissimae erant; dominus hilaritate locutus est amico meo: ego et Desiderata osculati sumus innumerate. Laetis omnibus tempus transit et dulces ceperunt genitores meae sponsae. Cum solvendum fuerit surrexi et solvibulum tetendi “collum frango! Exi cum Desiderata, Gloria pueros extraduc” dixit mihi dominus et dominae suae. Solvit et partem antiquam civitatis meae visitavimus. Fors vidi matrem amicissimi mea infantia et collocutus sum ei! De sanscrititate quaesit et sumericitate studiorum meorum et, inter hoc, ob anxiam, non obstendi sponsulam meam; illa tristis fuit et diebus inferioribus semper feci. Gelatum cupiebant et ceperunt in loco quod ei monstravi nec eveni illo momento solvere. Stetimus apud ecclesiam quod mater mea claves dare mihi debebat dum culices comedebant sanguinem Controrum. Mater venit et Desideratam salutavit procul genitoribus qui in crepidone stabant. Timida, tu mea splendida puella dulcis, phos meorum oculorum; tristitia mihi fuit: erat momentus eundi. Me vexerunt domum et osculando salutavi meam sponsam prope flentem. Noctem bonam omnibus auguravi, deivi. Amor abhorret a longitudine.

Doctissimo Livio Alexius S.D.

Annus interest ultimum tuum praeceptum et hodiernum diem et statui tibi scribere quoniam putavi me profuisse et fortasse te laetavisse. Ego sat bene me habeo etiamsi nonnullae insidiae contra me fuerunt: amissio amicorum, tristitia ob commutationem loci et paranoiae variae. Perdidi enim amicos quod nimis erant mecum exosi et cupiebam tempus meum sine verecundia quaerentes autoraeda vectiones horis omnibus. Valerius enim factus est hostilis cum habuerem momenta minora ei sic mihi difficile, iuvatione aliena, relinquere eum et gregem eius. Ita, non bene me gessi tamen erat una mos ad delendam taediositatem qua se texit. Cupiebat avide habere plurimos amicos et constringebat me cum odioso puero sodalitatem habere, tandemque vidi nec esse intelligentem et sensibilem quam putavi. Alius amicus post movimentum disciplinae cravmagae ioco factum, mihi pugnum dedit. Et duo rededi ergo; pater suum, homo pessimus et malus, inivit quaestionem puerorum tempescentem et infinitam fecit minando morte me: ob hanc et nunc excrucior quoniam humiliationem video. Universitas mihi trauma est ob perditum me sentio sic minus feci quam potui sed sane. Puellam habeo: Desideratae ei nomen; antea recte tibi non dixi quoniam mater inerat. Est longa et candida (res insolita quod genitores venetiolanos habet)  spissos nigrosque capillos curtos habet et oculos virides. Habet disturbationem finilineam personalitatem et saepe de laetitia ad mestitiam it habens multa problemata de identitate tamen mox bene se habet et desunt ea momenta mala. Pulcherrima est et amabilis, fidelissima et munificentissima quam intelligens est illuminataque magnissima et finissima eruditione tam classica quam moderna. De moderna scit, aio, potius quam me et de classica more mei. Potest pulcherrima scribere carmina et cogitationes. Est una praeter te capax ad legendas epistulas meas Latinas: nequivi haud cadere in suum amorem. Longissima domu mea incolit Popularii apud Vicetiam: pulcherrima civitas agricola. Eam cognovi ob adfinitatem litterariam, amica communis legit nostra texta et nos obstendit alio. In principio nescibam de nostis adfectibus tamen intellegi esse eam nemesim. Numquam dixi matri meae quomodo eam cognovi quod per interretem squalidum multis visus sit, tu es unus; semper dixi in universitate ob visitationem Pisarum eam novisse, immo vero illa numquam Tusciam vidit. Genitores sui omnia sciunt et me noscunt quod ivi domi meae Desideratae post novem menses relationis clam et cenavi eiscum. Fortasse mox mater mea veritatem aderit quod Carolus et Gloria adventuri sunt ad me Urbitellum; tamen non curo quoniam si verum mascaram rumpet pondus animo meo aberit. Dixi pro assensione itineris tam longum nam cogitabam numquam fuisse ob puellam haud vita vera notam. Pater meus optime se habet et mox morbo curato psycopharmacis ad munus redibit: lucide loquitur et cogitat preter calmum. Quod pertinet me non quaero vitam aulicam, desidero vivere casu. Nolo clarus esse sed bonus. Vita fortasse est modo proiectio somnii in quinque sensibus, non prodest nimis serios esse. Est propter hoc ut scribeam hac antica lingua more humanistorum. Spero die tibi obstendere Desideratam.

Vale perpetuo.

ALEXIUS MICHAELI SALUTEM DICIT

Annus transivit ab ultima epistula scripta tibi et satis est nunc momentum rescribendi. Multa facta sunt hoc tempore et paula scio de te. Semper hac lingua utor quae glorificat mea cupiditatem ad philologiam discendam, et permittit fluxo verborum effundere elegantia diligentiaque. Diabolus post repentina relictione certe in grege tuo sum, sed ille non tam foedus quam pingitur; me enim facio non deterior quam antea: mea imago ipsa etiam quod nihil morbidior quam grex ex hominibus constitutus ex mea sententia. Pulsus quem dedi Paleaceo bene fuit; unum in vita tota dedi sed hunc millionies repetam, in illa facie dementis. Amicum alterum bonum maximum perdere fuit ex principio, mea oeconomia convalescit passatim. Sua vi mihi taediosus factus est. Demittere tecum commercium malum tamen et est propter hoc ut rescribam nunc. Similes sumus inter nos et eras certe illum quocum res communes habebam, nostalgia de profundis sermonibus actis mihi est; et certus sum reesse. Nam nunc meam animam geminam inveni, illam partem remotam quam simul concepimus saepe, et memoras certe omnia verba. Topica et famigerata nobis erat quaestio de acceptatione patris sponsulae bene eam per cutem vixi et est terrifica quam pulcherrima; ille nam eam cum matre generavit, potes ponere oculos tuos in eius gratitudine et matris pro opere tam splendidum. Pater timorem movet quod, in figuris communibus, paladinus est filiae zelosia plenus; non quod est causa, figurae communes, vides, plerumque falsae sunt quanta ignorantia inter vulgus. Scio tibique hoc fore, et amatus erit quam meres plena tua vita. Tecum conceptionem vitae nova maturavi te nolente aut volente. Homo non habet greges attamen amicos, non sumus animalia fera, nobis non sunt captandae praedae clam per noctem ientes. Nos colloquimur in aulis discimus litteras, scribimus de magnis, photographema de natura capimus. Amici non uxores. Licet ergo morbositatem deesse vero commercio amicitatis aliter damnatio fit, libertas sit agendi quomodo diligimus. Non ubicumque secum sunt vincula ferendi, tu est ex illis mihi: ergo ESTO ABSOLUTUS, ESTO VELUT AQUA LIBER, ESTO VELUT AER LEVIS. Auguro tibi optimos annos venturos, et meliorem hoc novum. Duodeviginti est annorum aetas commutationum.

Nobis qui cooptavimus expectare magnum est donum in meta novissima.

Vale pancratice.